The story of Boboke

Van Carnaval naar de folkscene

Je hebt zo van die opvallende individuelen die al jaren mee het gezicht van het Halse carnaval bepalen. Zoals Langen Bob, Ronny de Facteur en Bomma Marcelis die steevast de Hollandse majoretten voor de gek houdt. Vroeger had je dan den Dikke en den Dunne en … Boboke. Maar die hebben we al lang niet meer in de carnavalsstoet gezien zeg!

Hoog tijd om hem ’s aan de tand te voelen. Boboke is eigenlijk nen brusseleir, geboure in Schoerbeik. Maar als je van je derde levensjaar in Halle woont, dèin zejje toch ne vontjesboer oek. Hij is intussen 48 en woont nog steeds op Sint-Rochus. We spreken met hem af in café De Sleutel op de Grote Markt. ’t Is twee november. Staan we toch wel voor een gesloten deur zeker! Dus trekken we naar ’t Klein Stadhuis. Na twee Duvels komen de anekdotes boven. Dit is het verhaal van Boboke…

The Royal Scots

In 1986 loop ik voor de eerste keer mee in de carnavalsstoet. Als individueel. Want lid worden van een groep zag ik niet zitten. Veel te veel verantwoordelijkheid en dan al die verplichtingen. Da’s niks voor mij. Als ik mij maar amuseerde. En ik héb stevig carnaval gevierd! We begonnen al weken op voorhand te oefenen bij Figeys op De Met. Toen was z’n café nog open met carnaval. ‘k Heb daar ooit ’s mijn vinger ferm zeer gedaan. Toen ik naar een verband vroeg, had ik mijn bijnaam Boboke beet!

En op dinsdagmorgen gingen we met onze zatte kop scholen bezoeken. Toen kon dat nog allemaal. In ’86 had Halattraction The Royal Scots uitgenodigd. Een groep Schotse muzikanten die gekazerneerd waren in Duitsland. Ik ben gek op traditionele volksmuziek en zeker doedelzakken.

Dus loop ik een eindje mee met de groep. De “kapelmeister” vraagt me zelfs om samen met hen de Grote Markt op te lopen. Stel je voor: een clown, want zo was ik verkleed, die met The Royal Scots een show zou opvoeren. Pierre De Brouwer stond toen op het podium. Die dacht dat ik de show in de war ging sturen en liet me weghalen! ‘s Maandags in de Concordia heeft hij zich nog verontschuldigd voor die blunder.

Na carnaval stuurde ik foto’s van hun optreden naar de kazerne. Toen ze dan later een benefietconcert gaven in de Basiliek, die doedelzakken in de kerk waren echt fantastisch, kocht ik een LP met muziek van hun optredens. Stond daar toch wel een foto op van hun optreden in Halle met tussen al die Schotten één clown: dat was ik! De Royal Scots zijn met carnaval in totaal drie keer komen optreden. Eén keer mocht ik mee dirigeren!

 De Clown

Ik was altijd als clown geschminkt, maar zocht elk jaar een ander kostuum uit. In ’89 was er geen prinsenverkiezing meer en toen liep ik rond als ‘King Boboke van de Gruute Met”, om de aangestelde prinsen wat voor schut te zetten. Ik had een troon mee en rolde op de hoek van de straat de rode loper uit. Zelfs Prinsj Karnaval moest op z’n knieën gaan zitten. Jean-Pierre Schadron die toen prins was, kon er niet mee lachen. Tja, in Halle zijn ze rap in hun gat gebeten hè.

In ’90 was ik verkleed als Bobby, een Engelse politieagent. Ik schreef boetes uit wanneer iemand tegen het standbeeld van Servais zou plassen. En in de stoet trok ik een autootje voort met een blauw zwaailicht en een sirene. Tja, een carnavalist moet altijd wat meesleuren hè. Al is ’t maar een Schotse vlag of een grote koffer. Dat jaar won ik de eerste prijs bij de individuelen. Dat was maar vierduizend frank hoor. En dan nog vijfhonderd frank van Tastendeuvel. Die waren er snel doorgejaagd. ’t Was bitter koud dat jaar en dan drinkt een mens al ’s een jeneverke. Veel kan ik mij van dat jaar dan ook niet meer herinneren.

Me m’n boezjee

De meeste mensen zullen mij vooral kennen als de clown die in z’n slaapkleed van café tot café ging en z’n boezjee uitblies, voor hij een café binnenkwam. Eric van De Sleutel vertrouwde het zaakje niet en blies m’n bougee zelf uit. Toen heb ik boos mijn kandelaar op zijn toog gezet. Wanneer ik nu z’n café binnenkom, blijf ik dat oprakelen: “Gaa etsj vazeleive m’n boezjee eutgebloeze”. We zitten graag in mekaars zakken, maar zo is nen echten Halleneir. Da’s niet slecht bedoeld. Intussen begrijp ik dat Eric het geen goed idee vond dat ik met een brandende boezjee een vol café zou binnenkomen. Z’n café hing dat jaar vol met slingers. En je weet hoe dat in Volendam is afgelopen.

Boboke op de Mèt me zennen truun

Wo es Boboke naa?

’t Moet in 1993 zijn dat ik voor het laatst mee ging in de stoet. Carnaval zegt mij niet zoveel meer. Al blijf ik natuurlijk kerjeus. Elk jaar probeer ik naar de stoet te gaan kijken en ik laat mij wel ’s zien op de Markt. Maar me verkleden, dat doe ik niet meer. Die tijd is voorbij.

Hoe dat komt? Wel, we gingen altijd met een vaste kliek op stap. Ronny Demesmaeker van Discobar Omega was daar nog bij. Die is nu technieker in ’t Vondel. Diene kon ook ferm zjamaar geve. ‘k Zal nooit vergeten hoe hij met een enorme parachute kwam carnavalvieren. Nu komt hij met carnaval enkel nog ’s maandags buiten denk ik.

’t Was een toffe bende. Maar na een tijdje begon dat te verwateren. Ge weet hoe dat gaat. Den ene trouwt en krijgt kinderen, den andere begint te bouwen. En uiteindelijk sta je daar nog alleen tussen een nieuwe generatie carnavalvierders die je niet meer kent. De carnavalgroepen laten zich na de stoet nog amper zien op de Grote Markt en dat vind ik spijtig. Waarom doen ze daar geen farandoles meer?

En op Sint-Rochus gebeurt er ook niks meer. Vroeger gingen we ’s nachts wel drie keer op en af, nu kan je enkel in het centrum vieren. Ik zie ook carnavaltradities verloren gaan. Zo begrijp ik niet wat Halattraction wil bereiken met die optredens van vreemde groepen op de Markt. We moeten ook niet proberen te concurreren met Aalst. We hebben elk onze eigen traditie en dat moet zo blijven.

Skuun soeveniers

Vroeger was het ludieker en gezelliger. Zeggen dat we achter in de camion van Jacmin den Brouwer kropen. En elk café waar hij een vat moest afzetten, gingen we binnen. Toen kon je op dinsdagmorgen nog ontbijten op de Grote Markt. Naar ‘t schijnt hebben ze het ooit tot dinsdagavond volgehouden in dancing Number One in de Arkenvest. Maar daar ben ik nooit bij geweest. Op dinsdagmorgen deed Marcel Figeys z’n zaal toe en ging met z’n personeel nog ’s den toer van de cafés doen die nog open waren. Met twee spaarvarkens op het spit gingen we dan naar de bank om een rekening te openen!

Desdag op stap tot ‘s avonds

Of die keer dat ze een ladder mee hadden en die tegen de muur van het College hadden gezet. Stond er daar plots één van ons, verkleed in de klas! Dat was lachen, toen we de ladder weghaalden. Zure mensen aan het lachen brengen, daar was het mij altijd om te doen.

’s Morgens was ook den Delhaize al open. Daar gingen we scheerschuim kopen om een slagroomtaart te kunnen maken. ’t Jaar daarop kregen we van Delhaize gratis een bak bier, op voorwaarde dat we niét zouden binnenkomen en de klanten niet zouden lastig vallen. Schitterend toch? Bij de Streekkrant in de Volpestraat gingen we ook altijd ’s binnen. Figeys heeft daar ooit nog ’s een paard in de vitrine gezet.

Folk in de Cam

Carnaval is nu misschien wat commerciëler geworden, maar gelukkig blijft de volkse basis overeind. Hopelijk gooien de jongeren niet alle tradities overboord en springen ze zorgvuldig om met hun cultureel erfgoed. Onze reus Vaantjesboer is toch al gerestaureerd geraakt! Als achttienjarige begreep ik dat allemaal niet, maar intussen heb ik ontdekt hoe belangrijk tradities zijn. Carnaval is van alle tijden. Het feest dat we hier met Halfvasten vieren, is eeuwenoud.

Wat ik nu soms mis in onze carnaval, vind ik terug in de Gooikse volksmuziekscène. Wekelijks zit ik in De Cam in Gooik en ga er naar volksmuziek luisteren. Vooral de volksmuziekstages in augustus zijn de moeite. En voor wie er mocht aan twijfelen: ’t Zit daar vol met jongeren die enthousiast met traditionele volksmuziek bezig zijn. De boombals zijn ontzettend populair bij de jeugd. Je moet ze ’s de polka zien dansen. Dat wil ik ze op de Markt nog ’s zien doen!

 Dixit Boboke en opgeschreive dui

Sonny Vanderheyden  november 2005

Naar Startpagina 2005 nr 2